Casusluk

Bir alışveriş merkezinin bankamatikler için ayrılmış kısmını düşünün.
Yanyana neredeyse on tane bankamatik var,ama herkes tek bir bankamatiği bekliyor.
Tabii ki de benim işime yarayacak olanı... İşbankası'nı. Neden şaşırmıyorum ki?
Ben de bekliyorum, sıraya giriyorum. Sıra yavaş ilerliyor. Sıralar hep yavaş ilerler.
Aniden bir kadın geliyor. Bir elinde Blackberry, öbür elinde de alışveriş poşetleri ile.
Üzerinde siyah kazak , dar bir kot. Ayağında ise kazağı ile uyumlu kürklü bir bot. '
'Benim çok acelem var, çocuklarımı oyuncakçıda bıraktım' diyor önümde bekleyen adama.
'Müsaade edebilir misiniz, çocuklar çok fazla durmaz da' diye dramatik bir cümle kuruyor.
Önümde bekleyen adam da - 'buyrun' diyor. Kadın benim önüme geçiyor.
APTAL ADAM.
Sen ona kendi sıranı verebilirsin, ama BEN vermiyorum belki.
Arkanda o kadar insan varken sen kendi sıranı veremezsin kimseye, zekasız insan.
Neyse, sonra kadın bankamatiğe geçiyor ve işlemini yapıyor.
İşte tam o sırada ben sıradan çıkıyorum, sağ taraftaki duvarın arkasına geçiyorum.
Kadının işlemini bitirmesini bekliyorum. Kadın işini bitiyor ve yürümeye başlıyor.
Ben de kadını takip ediyorum. Nereye gidecek, ne yapacak merak ediyorum.
Acaba kadın rol mu yaptı, yoksa gerçekten çocukları var mı öğrenmek istiyorum.
Derken kadın Toyzzshop'a giriyor. Ama bu benim için yeterli olmuyor.
Belki benim onu takip ettiğimi anlamıştır, o yüzden mağazaya girmiştir diye düşünüyorum.
Mağazanın içinde de kadını takip etmeye başlıyorum ve BAM.
Kadın çocuklarının yanına gidiyor. Çocuklar varlar ve gerçekler.
Belki de ben onları düşündüğüm için var oldular. Bilemiyorum...
Telefonumdan gizlice fotoğraflarını çekiyorum.
ve görevi tamamlıyorum.