Kulak / 30 / SGK reddi / Fax

Sabah saat 7 gibi aniden yüzümün sol kısmında bir baskı hissettim.
'Herhalde yüz felci geçiriyorum' diye düşündüm,panik oldum ve uyandım.
Yüzümü kontrol ettim,her şey olması gereken yerdeydi.

Ama değişik bir his vardı hala yüzümün sol kısmında...

SOL KULAĞIM DUYMUYORDU!
İlk başta önemsemedim bunu; sonra da yavaş yavaş endişelenmeye başladım.

Ya hep böyle kalırsa? Ya bundan sonra sol kulağım hiç duymazsa diye düşündüm.

İpodumun kulaklığını taktım,duyma testleri yaptım kendime...

Hayır. Resmen sol kulağım çalışmıyordu. (Yani tıkanmıştı kulağım,ve az duyuyordum)
Bunun üzerine hemen bana en yakın hastaneyi aradım,telefonu sağ kulağıma koyarak.
1 saat sonraya ( yani 8.30'a) Kulak-Burun-Boğaz'dan randevu aldım.
Hemen hazırlanıp hastaneye gittim,kayıt işlemi yaptırmak için sıra numarası aldım.

O anda fark ettim. Bana 30 numara gelmişti numaratörden!

30! Başka bir şey değil, 30! Yani Eşya II finalinden aldığım not...
Bugüne zaten bir kulağım sağır başlamıştım, bir de bu numarayı alınca anladım;

Herşey ters gidecekti. Bunlar sadece bir başlangıçtı.

Sıra bana gelince kayıt işlemimi yaptırmak için kimliğimi verdim çalışan bayana.

Bilgisayarda bir kaç şey yazdıktan sonra döndü baktı bana;

'Üzgünüm,Sosyal Güvenlik durumunuz pasif durumda görünüyor.' dedi.
Hiç şaşırmadım aslında SGK'nın bu yaptığına...

Bu ilk değildi çünkü. Ne zaman hastaneye gitsem,bir şey çıkardı.
[Herhalde 'sosyal devlet'in sosyalliğinden faydalanmamı istemiyorlar,bilemiyorum]

Teşekkür ettim ve hastaneden çıktım muayene olmadan

Çünkü özel muayene olup 140 lira vermek istemedim.

Hemen babamı aradım, durumu anlattım ve halletmesini istedim.
Bana 'Sen git hallet,Kadıköy'deki SGK'ya öğrenci belgeni ver,düzeltsinler' dedi.

Ben ve Kadıköy'e gitmek... Aynı cümlede! Şaka gibi.

O nedenle duygu sömürüsü yaptım,dedim ki babama

'Neyse, Adana'ya geldiğimde hastaneye giderim, şimdilik tek kulakla idare ederim.'
Babam da düştü bu tuzağa ve dedi ki 'Sen bana öğrenci belgeni fax çek,ben hallederim'

.

Hastaneden eve dönerken yolda bir yerde 'fax çekilir' yazısını gördüm ve arabayı park ettim.

Ama biraz uygunsuz bir yere park ettim. Hatta park etmedim,öylece bıraktım...

Zaten 2 dakikada fax çekerim, daha benim park ettiğim fark bile edilmeden gelirim diye düşündüm.

20 dakika sonra (fax işini hallettiken sonra (!)) ancak dışarı çıkabildim.

Dışarıya çıktığımda gördüğüm şey beni şok etti ; ARABAM ÇEKİLİYORDU!
Dünyadaki en kötü şey,benim başıma geliyordu. İnanamadım.

RESMEN arabamın tekerlerine bir şey takıyorlardı çekebilmek için.

' duruuuuuuuuuuunnnnn' diye bağırdım ve Hülya Koçyiğit koşuşumla koşmaya başladım.

Dinlemediler beni. Süreç başladıktan sonra duramazlarmış,çekeceklermiş aracımı.
Bu durumu değiştirmek için hemen 'çalışkan öğrenci' kozumu kullandım.

'Benim bugün 2 tane finalim var,acil fotokopi çektirmem gerekti,ondan durdum' dedim.

Hiiiiç aldırmadılar. Halbuki o kadar da gerçekçi rol yapmıştım.
B Planı'na geçtim. Rolümü değiştirdim...

'Siz benim kim olduğumu biliyor musunuz? Benim amcam bölge emniyet müdürü!'
Tabii ki de kim olduğumu bilmiyorlardı. Çünkü ben kocaman bir KİMSEyim haha.
Bölge emniyet müdürü diye bir şey var mı onu bile bilmiyorum. O derece yani.
Bu dediğime çok inanmadılar; ama ben telefonumu çıkartıp arıyor gibi yaptığım zaman

beni bu seferlik affettiklerini söylediler... Arabama binip kaçtım oradan...

.

Bu yazıyı yazma nedenim ise, İstanbul halkından (Anadolu Yakası insanlarından) özür dilemek.

Sabah saat 9-10 arası olan trafiğin kaynağı bendim. Ama gerçekten iyi niyetliydim.

Fax çekmenin bu kadar uzun süreceğini bilmiyordum,bilmem de gerekmiyordu...